ترموپلاست الاستومر
ترموپلاستیک الاستومر ها تنوع بالایی ترموپلاست الاستومر داشته و عمدتاً به شش گروه اصلی شامل الاستومر های استایرنیک (SBS, SEBS)، الاستومر های ولکانیزه شده (TPV)، پلی اورتان های ترموپلاستیک (TPU)، کوپلیمر های آمیدی ترموپلاستیک (TPA)، پلی اولفین ها (TPO) و کوپلی استر های ترموپلاستیک (TPC) تقسیم می شوند. هر کدام از این گروه‌ها بسته به ساختار شیمیایی، میزان سختی، انعطاف پذیری، مقاومت در برابر حرارت، خستگی مکانیکی، سایش و مواد شیمیایی کاربرد مخصوص به خود را دارند. به عنوان مثال، الاستومرهای استایرنیک (SBS, SEBS) بیشترین مصرف را در صنعت زیره کفش، چسب‌های حرارتی و درزبندها دارند و از خواص برجسته آن‌ها می‌توان به مقاومت کششی مناسب و فرآیند پذیری آسان اشاره کرد. گروه TPV به سبب داشتن ساختار شبکه‌ای ولکانیزه‌شده، مقاومت شیمیایی و حرارتی مناسبتری نسبت به باقی گروه‌ها دارا هستند و اغلب در تولید قطعات خودرو، درزگیرها و کاربردهای پزشکی به‌کار می‌روند. TPUها دارای ترموپلاست الاستومر سختی، مقاومت سایش و انعطاف‌پذیری هم‌زمان هستند و بیشتر برای محصولات نیازمند دوام و انعطاف نظیر سیم و کابل، چکمه اسکی و قطعات صنعتی مورد استفاده قرار می‌گیرند. TPEها علاوه بر ویژگی‌های فیزیکی مناسب، مزایای زیادی نسبت به لاستیک‌های سنتی دارند، از جمله فرآیندپذیری سریع و کم‌هزینه‌تر، عدم نیاز به عملیات پخت، قابلیت بازیافت، رنگ‌پذیری مطلوب و اتصال آسان به سایر پلیمرهای ترموپلاستیک در قطعات چند بخشی یا over-molding. این مزایا موجب شده تا وابستگی به لاستیک‌های سنتی (نظیر EPDM، SBR و NR) در بسیاری از صنایع کاهش یافته و خودروسازی به عنوان بزرگ‌ترین مصرف‌کننده TPEها، در تولید قطعاتی همچون واشرها، ضربه‌گیرها، روکش‌های داخلی و خارجی خودرو و قطعات آب‌بندی از این مواد بهره ببرد. به علاوه، در صنایع بسته‌بندی مواد غذایی به علت بی‌خطر بودن، در محصولات پزشکی به ترموپلاست الاستومر دلیل راحتی سترون‌سازی، در تولید شلنگ و لوله‌های طبی، سرنگ، ابزار جراحی و سایر کاربردهای حساس از این مواد استفاده روزافزونی می‌شود.